ஒருநாளும் உனைமறவாத.....!!

’கரு தருவது நாங்கள். கதை எழுதுவது நீங்கள்’ என்றார்கள் ‘நம்ம ஏரியா’ ப்ளாக் நண்பர்கள். அவர்கள் கரு தர, அதற்கு நாம் கதை எழுதுவது, ஒரு சுகமான அனுபவம். முன்பு அவர்கள் தந்த கரு  இங்கே - அதற்கு நான் எழுதிய கதை - இங்கே

இப்போது மீண்டும் ஒரு சுவாரசியமான கரு ஒன்றைத் தந்து, நம் கற்பனைக் குதிரையைத் தட்டி விட்டிருக்கிறார்கள்.  இங்கே  சென்று அந்தக் கருவைப் படித்துவிட்டு, கீழே கதையைப் படிக்க வாருங்கள்.

ஒரே ஒரு சின்ன வேண்டுகோள். கதையைப் படித்துவிட்டு,  மறக்காமல் அந்தப் பாடலைக் கேளுங்கள்.

போகலாமா.....??

*** **** *** 

’இல்லை, இதுக்குமேலேயும் நான் அவனை மறக்காவிட்டால், என் நிலைமை மோசமாகிவிடும். அவனை இப்போதே மறந்து தொலைக்கிறேன்’ என மனதுக்குள் சபதம் எடுத்த ரமா, பேஸ்புக் மெசெஞ்சரில் அவன் அனுப்பிய சில குறுந்தகவல்களை மள மளவென அழிக்க ஆரம்பித்தாள். 

அவன் அனுப்பும் தகவல்களை ரமா அழிப்பது இது ஐந்தாம் முறை. ஒவ்வொரு முறையும் ‘இனி அவனோடு பேசுவதே இல்லை’ என்று முடிவெடுப்பாள். அவளின் இஷ்ட தெய்வத்துக்கு நேர்த்தியெல்லாம் வைப்பாள். அவனது இலக்கத்தை வைபரில் ப்ளொக் செய்வாள். அவனது பதிவுகள் தன் கண்ணிலே பட்டுவிடக் கூடாது என்பதற்காக, தன்னுடைய பேஸ்புக்கை டீ ஆக்டிவேட் செய்வாள்.

எதுவுமே 24 மணிநேரம் கூட தாங்காது. மறுபடியும் ஃபேஸ்புக் வருவாள். அவளாகவே ‘குட் மோர்னிங்’ என்று அவனுக்கு மெசேஜ் அனுப்புவாள். ‘நான் திருந்திவிட்டேன். இனிமேல் உங்கள் மனம் நோகும்படி நடக்க மாட்டேன். நீங்கள் சொல்வது போல நாங்கள் நண்பர்களாகவே இருப்போம்’ என்று அவனோடு பேசத் தொடங்குவாள். 

விமலனும் வழக்கம் போல ‘இனிமேலாவது மனதைக் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருங்கள். யதார்த்தத்தை புரிந்து கொள்ளுங்கள்’ என்று ஆங்கிலத்தில் பதில் போடுவான். 

எவ்வளவுதான் தலைகீழாக நின்று காதலித்தாலும் என்னதான் அன்பை அள்ளிக்கொட்டினாலும் விமலனின் மனம் மாறவே மாறாது என்பது ரமாவுக்கு நன்கு தெரியும். அவனின் மனதில்தான் ஏற்கனவே சுசி இருக்கிறாளே..! பிறகெப்படி அவனால் ரமாவின் ‘திடீர் காதலை’ ஏற்றுக் கொள்ள முடியும்? 

ரமாவும் கடந்த ஆறு மாதங்களாக எவ்வளவோ பாடுபட்டுவிட்டாள். ஒரு பெண் என்பதையும் மீறி, தன் காதலை பல விதங்களில் பலமுறை வெளிப்படுத்தியும் கூட, விமலனின் மனதிலே அவளால் ஒரு இஞ்சிகூட இடம்பிடிக்க முடியவில்லை. அவனோ தன் மனதில் இருப்பதை உறுதியாகவும் ஆணித்தரமாகவும் பலமுறை ரமாவுக்கு விளக்கமாகக் கூறிவிட்டான். ஆனால் ரமாவின் மனது கேட்டால் தானே? 

இதோ, பரிஸ் மாநகரின் 19 ம் வட்டாரத்தில் உள்ள Parc des Buttes-Chaumont எனும் இந்த அழகிய பூங்காவில் ரமா அமர்ந்திருக்கிறாள். சற்றுமுன்னர் கடும் கோபத்தோடு, விமலன் திட்டியது அவள் காதில் மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்தது. 

‘ரமா, உங்களுக்கு எத்தனை தடவை சொல்லுறது? எனக்கு ஏற்கனவே திருமணம் ஆகிவிட்டது. என் மனைவி சுசி, பிரித்தானியாவில் எனக்காகக் காத்துக்கொண்டு இருக்கிறா. நான் விரைவில் அங்கு போகப் போகிறேன். நீங்கள் வீணாக ஆசையை வளர்க்க வேண்டாம். இதெல்லாம் ஏற்கனவே பலமுறை சொல்லிவிட்டேன். கெடுகுடி சொற்கேளாது என்பார்கள். அது நீங்கள் தான்’ 

ஒருவகையில், தான் விமலனுக்குத் தொல்லை கொடுப்பதை ரமா உணரவே செய்தாள். ‘பாவம் அவர். எப்போதும் சுசியின் நினைப்பாகவே இருக்கிறார். அவரை நான் இப்படி தொல்லைகொடுப்பது நியாயமே இல்லை. அவர் நினைத்தால், இப்போதே என்னை ப்ளொக் செய்ய முடியும். ஆனால் நண்பனாக பழகிய ஒரே காரணத்துக்காக, என்னை மதித்து இன்னமும் அமைதியாக இருக்கிறார்.’

‘விமலனுக்கு திருமணம் ஆகிவிட்டது என்று அறிந்தவுடன் நான் விலகித்தானே போனேன். என்பாட்டில் அமைதியாக இருந்தேனே? ஆனால் ‘விமலனுக்கும் சுசிக்கும் இடையே ஏதோ பிரச்சனை. இருவரும் பிரிந்துவிட்டார்கள்’ என்று  வான் ட்ரைவர் ரூபன் அங்கிள் சொன்னதில் இருந்துதானே, நான் இப்படிப் பைத்தியமாகிப் போனேன். உண்மையில் சுசிதான் கோபித்துக் கொண்டு, விமலனோடு பேசாமல் இருக்கிறாளே தவிர, இந்த விமலன் எப்போதும் சுசி சுசி என்று தானே புலம்பிக்கொண்டிருக்கிறான்..!

என்றாவது ஒருநாள் இவன் சுசியை மறந்துவிட்டு, இயல்புக்குத் திரும்ப மாட்டானா?  என் காதலை ஏற்க மாட்டானா? என என் மனம் ஏங்குகிறதே..!’ 

எனப் பலவாறாக ரமா சிந்திக்கலானாள்.

பூங்காவிலே குளிர் நீர் விற்றுக்கொண்டிருந்த அந்த பங்களாதேஷ்காரன் இவளின் அருகே வந்து ‘மேடம் தண்ணி வேணுமா? ஒரு யூரோ மட்டும்தான்’ என அரைகுறை பிரெஞ்சில் கேட்க, இரண்டு யூரோக்களை அவன் கையிலே திணித்துவிட்டு, தண்ணீர் போத்தல் ஒன்றை வாங்கி, மடமடவெனக் குடித்தாள் ரமா. 

அவளது நினைவலைகளோ, விமலனைவிட்டு ஒரு அங்குலம் கூட விலகவில்லை..! 

முதல்முறையாக ஆங்கில வகுப்பு ஒன்றிலே விமலனும் ரமாவும் அறிமுகம் ஆகிறார்கள். லண்டனைச் சேர்ந்த Lewis எனும் ஆங்கிலப் பேராசிரியர் பரிசிலே  பகுதிநேரமாக ஆங்கிலம் கற்பித்தார். ‘பிரித்தானியர்களைப் போலவே ஆங்கிலம் உச்சரிப்பது எப்படி?’ என்று அவர் கற்பிக்கலானார். அந்த வகுப்புக்குத்தான் இவர்கள் இருவரும் சென்றிருந்தார்கள். அங்கு விமலனும் ரமாவும் மட்டுமே தமிழர்கள். விமலனின் ஆங்கில உச்சரிப்பு ரமாவை மயக்கிப் போட்டது. 

‘என்ன நீங்கள், பிரிட்டிஷ்காரர்களையே மிஞ்சிடுவீங்கள் போல.. பேசாம உங்க பேரை வில்லியம் விமலன் என்று மாத்துங்கோ’ என்று சிரிப்புடன் கூறியவாறே விமலனோடு பேச வந்தாள் ரமா. சம்பிரதாயத்துக்கு ‘நன்றி’ சொல்லிவிட்டு, விமலன் நகர்ந்தான். என்றாலும் ‘நீங்க ஊரில எவடம்? எங்கேயோ கண்டதுபோல இருக்கே’ என ரமா பேச்சுக்கொடுக்க, அப்படியே பேசிப் பழகி நாளடைவில் இருவரும் நண்பர்கள் ஆனார்கள். 

சந்தித்த முதல்நாளே, சுசியைப் பற்றி ஒன்றுக்கு பத்துமுறை ரமாவிடம் போட்டு வைத்தான் விமலன். ரமாவும் மனதிலே எதுவும் இல்லாமல் நட்போடு மட்டுமே பழகிவந்தாள். ஆனால் ரமாவின் தூரத்து உறவினரான, வாகனச் சாரதி ரூபன் ஒருமுறை விமலன் - சுசிக்கு இடையிலான பிரிவை, ரமாவிடம் சொல்லிவிட்டார். அன்றில் இருந்து விமலன் மீது ரமாவுக்கு ஒருவித ஈர்ப்பு உண்டாயிற்று. 

‘சும்மா நடிக்காதேங்கோ விமலன். எனக்கு எல்லா உண்மையும் தெரியும். சுசி இனி உங்களோட கதைப்பா என்ற நம்பிக்கை எனக்கில்லை. அவா சரியான உறுதியாத்தான் இருக்கிறா. நீங்கள்தான் சும்மா லூசு மாதிரி சுசி சுசி என்று புலம்புறீங்கள். அவாவை மறந்திட்டு உங்களுக்கு என்று ஒரு வாழ்க்கையைத் தேடுறதுதான் நல்லது. 

நீங்கள் எவ்வளவு திறமையானவர்.? உங்கட இங்கிலீசைப் பார்த்து வெள்ளைக்காரிகளே பின்னால வருவாளவை’ என்று ஏதேதோ புலம்பினாள் ரமா. 

விமலனின் முகம் கோபத்தில் சிவந்தது. ’ரமா, அனாவசியமாக என் பிரெண்ட்ஷிப்பை இழக்கப் போறீங்க. தற்ஸ் ஓல்’ எனக் கூறிவிட்டு, கோபத்தோடு போய்விட்டான் அவன். 

ரமாவுக்கு கோபமே வரவில்லை. அவள் காதலில் மிதந்தாள். தன்னை   விமலன் திட்டுவதுகூட அவளுக்குத் தேனாக இனித்தது. இலங்கையில் யுனிசெப் நிறுவனத்தில் ‘கோடினேற்றிங் அதிகாரி’யாகப் பணிபுரிந்தவள் ரமா. அங்கேயே ஒரு லட்சத்து இருபதாயிரம் ரூபா மாத சம்பளம் வாங்கியவள். ஒருமுறை வன்னியிலே, ஒட்டுசுட்டானில் இடம்பெயர்ந்த மக்களுக்கு யுனிசெப் நிறுவனம் சார்பாக உணவுப் பொருட்கள் வழங்க, கொழும்பில் இருந்து சென்றிருந்தாள் ரமா. அந்த உணவுப் பொருட்களை கியூவில் நின்று வாங்கிய அகதியாக அங்கே நின்றிருந்தான் விமலன். 

இன்று காலம் முற்றுமுழுதாக மாறி, பிரான்சிலே இருவரும் நண்பர்களாகி, விமலன் மீது காதலிலும் விழுந்துவிட்டாள் ரமா. ஒட்டுசுட்டானில் அகதியாக கியூவில் நின்று நிவாரணம் வாங்கிய விமலன் எங்கே? இங்கே பரிசில் கையில் ஐ போன் 7 உடன் பம்பரம் போலச் சுழன்று திரியும் விமலன் எங்கே? 

ரமா பூங்காவுக்கு வந்து இரண்டு மணிநேரம் ஆகிவிட்டது. இன்று விமலனின் உச்சக்கட்ட கோபத்தை ரமா பார்த்துவிட்டாள். அவனோ சுசியை மறக்கப்போவதும் இல்லை ரமாவின் காதலை ஏற்கப் போவதும் இல்லை. இதெல்லாம் ரமாவுக்கு நன்கு தெரிந்தே இருந்தது. அவள் தன் மனதைக் கட்டுப்படுத்த முயன்றாள். ‘வேண்டாம்..! இந்த விமலன் எனக்கு வேண்டவே வேண்டாம்..! அவன் இன்னொருத்தியின் புருஷன்’ என்று ரமா தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொண்டாள். 

சில நாட்களுக்கு முன்னர், சுசி தன் புதிய கணவன் கோபியோடு பரிசுக்கு வந்ததையும் அவர்களை வரவேற்று அழைத்து வந்து ஹொட்டேலில் விட்டதையும் விமலன் ரமாவிடம் இன்னமும் கூறவில்லை. அவனோ மிகவும் அப்செட்டாக இருந்தான். ஒருவேளை சுசிக்குத் திருமணம் ஆகிவிட்டது என்பதை ரமா அறிந்தால், அவளைப் போல மகிழ்ச்சியடைய இந்த உலகில் வேறு யாரும் இருக்க மாட்டார்கள். இனி விமலன் எனக்குத்தான் என அவள் வானத்துக்கும் பூமிக்கும் துள்ளிக் குதிப்பாள். 

சுசியைப் பார்த்த அந்தக் கணத்தோடு விமலனின் மனம் சுக்குநூறாய் உடைந்து போயிருந்தது. மறுநாள் காலை 9 மணிக்கு வந்து சந்திப்பதாகச் சொல்லிச் சென்றவன், தன்னுடைய சக வழிகாட்டியாகிய அல்ஜீரிய நாட்டைச் சேர்ந்த இப்ராஹிம் என்பவனிடம் சுசியும் கணவனும் தங்கியிருந்த ஹொட்டேல் முகவரியைக் கொடுத்து அனுப்பியிருந்தான். தனக்கு உடல்நிலை சரியில்லை என பின்னர் கோபிக்கு மெசேஜ் போட்டிருந்தான். 

நண்பகல் ஒருமணி ஆகிவிட்டது. ’விமலனை மறந்து தொலைப்பது’ என்கிற ரமாவின் தீர்மானம் மெல்ல மெல்ல கரைய ஆரம்பித்தது. அவளால் விமலனை மறக்கவே முடியவில்லை. வைபரை எடுத்து, அவன் ‘ஒன்லைனில்’ இருக்கிறானா என்பதை செக் பண்ணினாள். இருக்கிறான்...!

என்றாவது ஒருநாள் சுசியை மறந்துவிட்டு, விமலன் தன்னிடம் வருவான் என அந்தப் பேதை மனம் நம்பியது. 

அதேநேரம் சென் நதிக்கரையில் நடக்கும் ஒலிம்பிக் போட்டிகளின் முன்னோட்டத்தைப் படம்பிடிக்க ஆவலோடு  சென்று கொண்டிருந்தான் விமலன். அவனது நினைவுகள் சுசியையே சுற்றிச் சுற்றி வந்தன. ஜீ மெயிலைத் திறந்து சுசி முன்னர் அனுப்பிய மடல் ஒன்றை வாசித்துக்கொண்டே நடந்தான் அவன். 

தண்ணீர்ப் போத்தலை குப்பைத் தொட்டிக்குள் வீசி எறிந்த ரமா,  எழுந்து நடக்கத் தொடங்கினாள். அவளது மனம், இப்போது முற்றுமுழுதாக விமலனின் நினைப்பில் மூழ்கிக் கிடந்தது. ஃபேஸ்புக்கை திறந்து விமலனின் போட்டோக்களைப் பார்த்தவாறே நடக்கலானாள் அவள்.......!!!!!

அப்பொழுது எங்கிருந்தோ காற்றில் தவழ்ந்து வந்தது, அந்த இனிமையான பாடல்!  பாடலைப் பாடிய பி சுசீலா, அவளுக்காகவே அந்த வரிகளைப் பாடியது போலிருந்தது!  - இதோ இங்கிருந்து....

( யாவும் கற்பனையே )